کربلا نشان داد که جهاد زن به مراتب سخت تر از جهاد مرد است، زیرا شوق وصال در مردان درک شهادت را آسان‌تر می‌کند اما غم فراق زنان را سخت می‌آزارد.
تاریخ نشان داد که لشگر کوفه را زنان‌شان بی شمار کردند، زنان کوفی که با وسوسه‌های خود دست به دست شیطان دادند و مردان را از کمک به مظلوم زمان بازداشتند، در مقابل نیز زنان کربلا بودند که قهرمانانی پروراندند که نامشان و یادشان تا ابد لرزه بر اندام شیطان می اندازد.
بزرگترین توهین به زن
آنان که برای زن نقش‌های مردانه متصور می‌شوند و زن را در قامت مردان زن می‌دانند، یا زن را نشناخته‌اند، یا برای نابودی زنان کمر همت بسته‌اند.
زن در قامت زن، مطابق فطرت و احساس خویش عمل می‌کند و در قامت مرد مطابق نفس و هوای خویش.
زیرا برای یکی ساخته شده و برای یکی ساخته اندش، برای نابودی جامعه همین بس که زنان آن جامعه را به کارهای مردانه مشغول سازی، زیرا دراین جامعه دو اتفاق می افتد.
یا برای کارهای زنانه مردان مشغول می‌شوند یا بسیاری از کارهای زنانه روی زمین می ماند که در هر دو حال، مردان آن جامعه به وظیفه خود عمل نمی‌کنند.
ضربه زنان به زنان
امروزه زنانی که یا نفهمیده‌اند زن بودن را، یا به خاطر عقده‌های درونی و کمبودهای بیرونی می‌خواهند زن بودن خود را انکار کنند در قامت فیمینیست‌ها ظاهر شده اند و با شعار حمایت از زنان، با ارمغان آوردن خفت و خواری برای زنان آنها را محترمانه نابود می‌کنند.
تساوی زن و مرد، آری یا نه؟
حرف باید روی حساب باشد، تساوی در چه؟ در نوع کار کردن؟ در شیوه لباس پوشیدن؟ در شیوه سخن گفتن؟
اگر همه این‌ها مساوی باشد که زن نابود میشود، زیرا کارهای مردانه برای زن سنگین است و لباس پوشیدن مردانه برای زن سبک. سخن گفتن زن هم می‌تواند برایش دیواری از حیا به وجود آورد هم نمادی از بی حیایی.
پس باز هم سخن گفتن مردانه زمینه ایست برای از بین بردن حقوق زنان.
نصف بودن دیه زن، بهانه ای برای توهین به دین
همین قدر برای کسانی که انصاف دارند کافیست که اگر قرار بود به نسبت قدر و منزلت دیه مشخص شود، دیه دانشمندان و جاهلان برابر نبود.
بیشتر بودن دیه برای مرد، نگاه اقتصادی اسلام به مرد است، که البته این هم یک دلیل است.
در ضمن جالب این است که فمینیست ها برای اینکه زن را نابود کنند، با شعار برابری زن و مرد، تنها کاری که کرده اند، بیشتر کردن و سخت تر کردن کار زنان و دور کردن زنان از خود واقعی شان است.
جهاد زن چیست؟
جهاد زن، زن بودن است، مادر بودن است، همسر بودن است، پرورش است، تربیت است، پشتوانه احساسی خانواده بودن است، محبت بودن است، مهربانی بودن است.
زن در خانه مظهر و نماد با هم بودن است، خانه ای که زن خوب دارد، همه آن خانواده گرد هم صمیمی اند و خانه ای که زن خوب ندارد، هر چقدر با هم صمیمی باشند، با هم بودنشان و تجمیع انها قدری مشکل که بسیار سخت میشود.
در کربلا این زنان بودند که همسر یا فرزندشان را دعوت به یاری حسین(ع) کردند و وقتی زنی غیرت به خرج دهد، مرد هزار برابر محکم تر عمل می‌کند و اگر زنی بهانه بگیرد فکر مردش هزار برابر مشوش‌تر میشود.
مادر عمروبن جناده در کربلا نه تنها پسرش را به مبارزه فرستاد؛ خود نیز با ستون خیمه به دشمن یورش برد و این شعار را سرمیداد:
أَنَا عَجُوزٌ فِی النِّساءِ ضَعیفَهٌ خَاوِیَهٌ بالِیهٌ نَحیفَهٌ
با اینکه در میان زنان، پیره زنى ضعیف، سست استخوان، فرو ریخته و لاغر اندامم،
أَضْرِبُکُمْ بِضَرْبَه عَنیفَه دُونَ بَنِی فَاطِمَهَ الشَّریفَه
ولى در حمایت از فرزندان فاطمه گرامى، ضربات مهلکم را بر شما وارد مى سازم.
رمز ماندگاری قیام کربلا
رمز ماندگاری این قیام را باید در استحکام و قدرت بیان و صبر زینب جست و جو کرد، گه همه گفته اند، “کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود.”
پس از کربلا یزیدیان می‌رفتند تا با شایعه احساسات مردم را به سمت خود متمایل کنند، اما منطق و قیام دوباره زینب یک تنه کربلا را ماندگار کرد.
زینب نشان داد جهاد زن، صبر است و بردباری، جهاد زن مادر بودن است و خواهر خوب بودن، جهاد زن؛ زینبی بودن است. همین…!
منتظر مهمان شدنمان در چشم های شما در شب های بعد هستیم، ان شاء الله…